เราทำอะไร

องค์การแพทย์ไร้พรมแดนส่งต่อความช่วยเหลือทางการแพทย์ไปยังผู้ลี้ภัย ผู้แสวงหาที่ลี้ภัย และชุมชนผู้โยกย้ายถิ่นฐานที่ไม่มีเอกสารพิสูจน์ตัวตนในประเทศมาเลเซียตั้งแต่ปี 2558 ในช่วงแรกนั้นการทำงานขององค์การฯ คือการขยายการปฏิบัติงานใต้วิกฤตการณ์ผู้ลี้ภัย มีการริเริ่มโครงการในเมืองปีนัง (Penang) เพื่อให้บริการทางการแพทย์ขั้นปฐมภูมิ สุขภาพจิต การสนับสนุนทางจิตสังคม และให้คำปรึกษากับกลุ่มคนเปราะบาง

ในปี 2561 องค์การฯ ตั้งคลินิกถาวรขึ้นในเมืองบัตเตอร์เวิร์ท (Butterworth) ปัจจุบันมีผู้ป่วยราว 900-1,000 รายต่อเดือน นอกจากนี้องค์การฯ ยังมีการดำเนินงานผ่านคลินิกเคลื่อนที่ประจำสัปดาห์ อันเป็นความร่วมมือกับกลุ่มพัฒนาภาคเอกชนอย่าง ACTS (A Call to Serve) เพื่อขยายการให้บริการเข้าไปยังพื้นที่ชนบทหรือยากแก่การเดินทางนอกปีนังที่ผู้ลี้ภัยอาศัยอยู่ องค์การฯ ยังได้ร่วมมือกับคลินิกและโรงพยาบาลท้องถิ่นในการส่งต่อตัวผู้ป่วย รวมถึงให้การสนับสนุนทางการแพทย์ร่วมกับกลุ่มพัฒนาภาคเอกชนต่างๆ สำหรับผู้คนที่อยู่ในสถานกักกันคนเข้าเมืองผิดกฎหมาย (Immigration Detention Centres หรือ IDCs)

สำหรับการสนับสนุนด้านอื่น องค์การฯ ประสานงานเพื่อช่วยเหลือผู้ลี้ภัยและผู้แสวงหาที่ลี้ภัยที่ต้องการการคุ้มครองและส่งต่อให้กับทางสำนักงานข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ (The United Nations High Commissioner for Refugees หรือ UNHCR) นอกจากนี้ยังมีส่วนของการให้การสนับสนุนการทำงานของกลุ่มทำงานร่วมในมาเลเซียอีกด้วย การทำงานขององค์การฯ ยังรวมถึงการเรียกร้องให้ถอดถอน Health Circular 10/2001 และนโยบายการสละเรืออย่างปลอดภัยของผู้ลี้ภัยที่ย้ายถิ่นฐานทางเรือ องค์การฯ ยังทำงานร่วมกับกลุ่มทำงานร่วมท้องถิ่นและหน่วยงานภาครัฐในการพัฒนาระยะยาวสำหรับผู้ลี้ภัยในการเข้าถึงบริการทางการแพทย์

กิจกรรมหลักขององค์การฯ ในมาเลเซียปี 2566

ตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน 2566 องค์การแพทย์ไร้พรมแดนต้องเผชิญกับความท้าทายครั้งใหญ่ในการส่งต่อบริการทางการแพทย์ภายในประเทศเมียนมา เนื่องจากการต่อสู้ที่กลับมาปะทุระหว่างกองทัพเมียนมาและกองทัพอารกัน นับเป็นเวลายาวนานกว่า 8 เดือนที่ทางองค์การฯ ไม่สามารถดำเนินงานในส่วนของคลินิกเคลื่อนที่ในรัฐยะไข่ ค่ายผู้พลัดถิ่นภายในประเทศในเมืองเปาะตอ (Pauktaw) ที่องค์การฯ มักจะเป็นผู้ให้บริการทางการแพทย์เพียงรายเดียวที่สามารถเข้าถึงผู้คนในพื้นที่ได้ ความขัดแย้งที่ยังคงเกิดขึ้นอย่างต่อเรื่องส่งผลให้เจ้าหน้าที่ขององค์การฯ ไม่สามารถเข้าถึงตัวผู้ป่วยได้ รวมถึงข้อจำกัดในเรื่องการเดินทางก็ส่งผลกระทบให้การส่งต่อตัวผู้ป่วยฉุกเฉินไม่อาจเกิดขึ้นได้

ในเดือนมิถุนายน 2567 องค์การฯ มีโอกาสกลับมาเปิดคลินิกเคลื่อนที่บางส่วนในพื้นที่อ่องเม็งกะลาร์ (Aung Mingalar) เมืองซิตตเว (Sittwe) หากยังคงต้องทำงานใต้ศักยภาพการทำงานที่จำกัด เนื่องจากมีปริมาณเวชภัณฑ์และอุปกรณ์ในการปฏิบัติงานเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ในพื้นที่หลายส่วน อาทิ เมืองเปาะตอ ยังคงไม่สามารถเข้าถึงได้ การตั้งข้อจำกัดในการเดินทางยังส่งผลต่อการส่งยารักษาโรคขององค์การฯ เข้าไปยังพื้นที่ค่ายผู้ลี้ภัย และนั่นยิ่งตอกย้ำให้สถานการณ์อยู่ในขั้นวิกฤติมากกว่าเดิม การส่งต่อตัวผู้ป่วยฉุกเฉิน ซึ่งสามารถช่วยต่อสายป่านชีวิตของผู้ป่วยที่ต้องการการรักษาเฉพาะทางไม่อาจเกิดขึ้นได้เลย ผู้คนจำนวนมากไม่สามารถเข้าถึงการแพทย์ที่จำเป็น และความขัดแย้งในเวลานี้ยังเป็นอีกหนึ่งปัจจัยที่ส่งผลให้ตัวเลขผู้เสียชีวิตระหว่างตั้งครรภ์หรือการคลอดเพิ่มมากขึ้น

สถานพยาบาลของภาครัฐในรัฐยะไข่เองก็ได้รับผลกระทบอย่างมาก สถานพยาบาลหลายแห่งต้องปิดตัวลงด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัย ขาดแคลนเจ้าหน้าที่ เวชภัณฑ์ และเชื้อเพลิง การให้บริการการแพทย์แบบทางไกล (Teleconsultations) ซึ่งเป็นความหวังของผู้ป่วยจำนวนมาก มักไม่ได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่องจากสัญญาณโทรศ้พท์ที่ไม่เพียงพอ ส่งผลให้การสื่อสารนั้นไม่มีประสิทธิภาพที่เพียงพอ

กิจกรรมหลักขององค์การฯ ในเมียนมาปี 2566