กาซา: เราไม่มีแม้เวลาในการฝังร่างของพวกเขาด้วยซ้ำไป

ผมโอบกอดเขาไว้และเริ่มร้องไห้ นี่คือครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเหลือเกิน

หลังจากเหตุการณ์ดังกล่าว ผมเดินทางไปยังคลินิกอัล อาวดา (Al-Awda) ในเมืองเดอีร์ อัล บาลาห์ (Deir al Balah) ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านของผมไม่กี่เมตร ผมเห็นผู้คนนับสิบชีวิตเรียงรายอยู่ตามพื้น บางรายเสียชีวิตไปแล้ว และบางส่วนได้รับบาดเจ็บ รถฉุกเฉินคันหนึ่งเข้ามาในพื้นที่พร้อมกับร่างผู้ตายอีก 3 ศพ และมีปรากฏบาดแผลอีก 4 ราย ก่อนที่ภาพตรงหน้าของผมจะพร่าเลือนไปด้วยน้ำตา

ผมได้ยินเสียงเรียกจากเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง พี่น้องผู้ชายของเขาได้รับบาดเจ็บจากสะเก็ดระเบิดบริเวณหลัง เพื่อนร่วมงานบอกผมว่าญาติของเขาเสียเลือดมาก และถามย้ำว่าเราควรทำอย่างไรต่อไป แต่จะให้ผมทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อมันไม่มีรถฉุกเฉินพร้อมใช้งาน ผมได้แต่บอกให้เขานำผ้ามามัดปิดรอบบาดแผลเพื่อบรรเทาอาการ และภาวนาให้เขายังมีชีวิตอยู่ต่อไป

ผู้เสียชีวิตจำนวนไม่น้อยคือเพื่อนบ้าน เพื่อน และญาติพี่น้องของผม ซึ่งมีทั้งผู้ชาย ผู้หญิง และเด็กน้อย รวมไปถึงรานีม (Raneem) ลูกสาวของเพื่อนสนิทและคุณพ่อของเธอก็ถูกสังหารเช่นกัน เธอกำลังเตรียมตัวไปเรียนในคณะแพทยศาสตร์ที่อียิปต์ ผมยังจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ผมเจอเธอ เธอยังส่งยิ้มให้ผมแล้วถามว่า ‘คุณลุงคะ ถ้าเรียนจบแล้ว องค์การฯ จะรับเข้าทำงานหรือเปล่าคะ?’

มาห์มุด (Mahmoud) คือผู้เสียชีวิตอีกราย เขาเป็นชายหนุ่มที่ยอดเยี่ยม เขามักจะช่วยผมปลูกต้นไม้และทำการเกษตร หนึ่งวันก่อนที่เขาเสียชีวิต เขายังเก็บท่อนไม้บริเวณหน้าบ้านเพื่อก่อกองไฟสำหรับปรุงก๋วยเตี๋ยวให้กับบรรดาลูกๆ เขาบอกผมว่า ‘คุณรู้ไหม ตอนนี้ผมปรุงก๋วยเตี๋ยวได้อร่อยกว่ามัคบูลา (Maqluba- อาหารขึ้นชื่อของชาวปาเลสไตน์) เสียอีก’

ส่วนรามิ (Rami) คือชาวประมงธรรมดาคนหนึ่ง ก่อนที่จะเกิดการโจมตี เรายังคุยกันว่า ‘เตรียมตัวให้พร้อมเอาไว้ได้เลย เราจะได้กลับไปว่ายน้ำในทะเลอีกครั้งเมื่อสงครามจบลง’ หากเขาก็ถูกสังหารเช่นกัน

รายชื่อของผู้เสียชีวิตมันเยอะเหลือเกิน และผมไม่มีวันได้พบกับพวกเขาอีกแล้ว