Lebanon: "Nasa ligtas na lugar kami, sa ngayon."

“Kasama ko ang aking ina, kapatid na lalaki, at kapatid na babae. Inisip namin kung ano ang dapat naming gawin. Ligtas ba ang mga kalsada? Saan kami pupunta? 

“Ilang araw pa lang ang nakalilipas mula noong lumipat ako galing sa Dahieh sa timog na bahagi ng labas ng Beirut dahil sa matitinding pagbobomba roon. Lumipat kami rito dahil akala namin, mas ligtas kami rito. Ngayon, kailangan na naman naming umalis. Binitbit ko ang isang bag ng mahahalagang gamit. Sabi sa amin, mas mabuting magdala ng kutson, kaya nagsiksik kami ng dalawa sa aming sasakyan. Nagdala rin kami ng mga bote ng tubig. 

“Hindi ko alam ang dapat kong gawin. Kabi-kabila ang mga sunog pagkatapos ng mga airstrike, at nakarinig ako ng matinding pagsabog. Narinig namin, naramdaman, at nakita ang mga pagbomba. Nayanig ang aming gusali. Nagkaroon ng malakas na pagsabog sa isang lugar na hindi binigyan ng babala para lumikas ang mga tao.” 

“Napaligiran kami ng apoy at usok. Paulit-ulit kong sinabi sa sarili ko na, ‘kailangan lang namin ng plano at kumilos agad, plano at kilos agad; hindi kami puwedeng maghintay rito.’ Umalis kami agad. Hindi ko na alam kung anong nangyari sa bahay ko, o sa bagong bahay. Mga dalawang oras kaming naglilibot bago namin napagdesisyunan kung saan kami pupunta. Mga alas singko ng umaga, nakahanap kami ng lugar sa kabilang panig ng mga bundok."

"Buti na lang, nakaalis kami agad dahil patuloy pa rin ang paglagablab ng apoy mula sa mga airstrike sa pinanggalingan namin. Kailangan lang namin ng lugar kung saan makakapagpahinga kami nang kaunti, upang makapag-isip kung saan kami pupunta. Wala pa kasi kaming tulog. May mga taong nasa sasakyan pa rin nila. Ngayon, nanonood kami ng balita at nakagugulantang ang makita ang mga pangyayari. Alam ko na ang mga kasamahan ko sa Doctors Without Borders ay aktibong tumutulong na sa mga tao sa pamamagitan ng paghahatid ng tubig sa mga shelter at paaralan sa Beirut at Mount Lebanon, kung saan namamalagi ang mga pamilyang nawalan ng tirahan. 

“May mga taong nakahiga sa mga tabi ng kalsada. Nakapagbigay ang Doctors Without Borders ng 86,000 na litro ng tubig sa loob ng 24 na oras, at nakapamahagi rin sila ng mga kit na may mga lamang gamit para sa personal na kalinisan at mga relief item, pati na rin mga kutson para sa mga taong nawalan ng tirahan. Ang aming mga mental health team ay nasa mga kalye at nagbibigay ng psychological first aid sa mga taong dumanas ng trauma at sa mga taong naghahanap ng pansamantalang tirahan sa mga paaralan."