ปาเลสไตน์: ชาวกาซาพลัดถิ่นในเขตเวสต์แบงก์ที่รอคอยการกลับบ้าน

สำหรับฮุสเซน วันที่ 7 ตุลาคม 2566 เปลี่ยนทุกอย่างไปตลอดกาล “ฉันกำลังนอนหลับตอนที่เพื่อนคนนั้นและชายอีกคนบุกเข้ามาในห้อง จากนั้นก็ทุบตีฉันด้วยท่อนไม้ พวกเขาตะโกนว่า ‘คนชาติคุณกำลังฆ่าคนชาติเรา ตอนที่คุณกำลังนอนอยู่ในบ้านของพวกเรา!’ นอกจากนี้เขายังปล่อยสุนัขให้กระโจนมากัดและทำร้ายช่วงท้องและลำตัวของฉัน”

หลังจากเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นราว 10 นาที ฮุสเซนสามารถวิ่งหนีออกจากสถานการณ์นั้นได้ หากมันต้องใช้เวลาอีกกว่า 30 นาทีจนกว่าเขาจะเจอพื้นที่ปลอดภัย

“ฉันโทรหาเพื่อนชาวอิสราเอลอีกคนเพื่อขอให้เขาเดินทางมารับ เขาพาฉันไปยังบ้านของเพื่อนอีกคนหนึ่งและฉันต้องหลบซ่อนอยู่ที่นั่น 10 วันโดยไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน จนวันที่ 18 ตุลาคม ฉันจึงสามารถเรียกแท็กซี่ให้มาส่งที่เขตเวสต์แบงก์ได้”

ฮุสเซนเดินทางมาถึงรอมัลลอฮ์ (Ramallah) เมืองหลักของเขตเวสต์แบงก์ และตัดสินใจมุ่งขึ้นไปยังเจนินที่อยู่ทางตอนเหนือ ซึ่งพื้นที่นี้มีศูนย์ทำงานหลายแห่งที่ดำเนินการโดยเจ้าหน้าที่ชาวปาเลสไตน์คอยดูแลผู้พลัดถิ่นชาวกาซาหลายร้อยคน

ทีมงานขององค์การฯ เดินทางไปยังศูนย์เหล่านี้เพื่อส่งต่อสิ่งของบริจาคทางการแพทย์ รวมถึงยาสำหรับรักษาโรคไม่ติดต่อและให้การสนับสนุนการทำงานด้านสุขภาพจิต ผู้ป่วยบางรายเล่าให้ทีมงานฟังว่าพวกเขาถูกทุบตี ทำร้าย และด้อยค่า ขณะอยู่ใต้การคุมขังจากกองกำลังอิสราเอลตั้งแต่วันที่ 7 ตุลาคม

“ผู้คนที่นี่ (ศูนย์พลัดถิ่น) ต่างมีน้ำใจ ซึ่งแตกต่างจากสิ่งที่ฉันเคยกังวล” ฮุสเซนกล่าว “แต่ครอบครัวของฉันยังคงอยู่ในเมืองกาซาซิตี้ ภรรยาและลูกๆ ของฉันอาศัยอยู่ที่นั่น บางครั้งฉันสามารถติดต่อกับพวกเขาทางโทรศัพท์ได้ และพวกเขาก็เล่าให้ฉันฟังว่าสถานการณ์ที่นั่นมันเลวร้ายแค่ไหน

ฉันแค่ต้องการมีชีวิตสงบสุข เราไม่ต้องการก่อกวนใคร และหวังว่าจะไม่มีใครมาวุ่นวายกับเรา ฉันแค่หวังว่าครอบครัว ลูก หลาน ของพวกเราจะได้อยู่โดยสันติ ปาเลสไตน์คือประเทศของฉัน ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน ที่นี่คือประเทศของฉัน ฉันต้องการกลับไปพบครอบครัวของฉันในกาซา”

ปัจจุบันฮุสเซนเชื่อว่าเขาไม่มีโอกาสได้กลับไปยังเมืองอัชด็อดเพื่อทำงานต่ออย่างแน่นอน

“ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว” เขากล่าว

*นามสมมติเพื่อความปลอดภัย