Ang mahigit 430,000 na refugee na nakatira sa mga kampo ay mabibigla sa balitang ito. Hindi man lang sila sinali sa usapan, gayong mababago nito ang kanilang buhay at malaki ang epekto nito sa kanilang kinabukasan.
Kami sa Doctors Without Borders / Médecins Sans Frontières (MSF) ay sumasang-ayon na ang refugee camp ay di pangmatagalang solusyon. Ngunit dahil sa mabilis na pagdedesisyon nang di man lang kinokonsulta ang mga refugee, kinukuwestiyon namin ang pagsasara ng mga kampo sa ganoon kaikling panahon. Magagawa kaya ito nang may paggalang para sa mga karapatan at kaligtasan ng mga refugee?
Sa pagsasara ng mga kampo, masyado nilang binibigyang-diin ang voluntary repatriation. Imposibleng lagyan ng taning ang pagbabalik nila sa kanilang bansa, lalo pa’t ang ilan sa mga lugar na ito’y di pa rin ligtas. Ang mga refugee ay may karapatang pumili nang may kalayaan at may pinagbabasehan. Ang desisyong bumalik, at kung kailan nila ito gagawin ay di dapat itinatakda para sa kanila.
Ang mga Somali refugee sa Dadaab ay mag-aatubiling bumalik sa isang bansang maraming pinagdadaanang hamon, pero hindi naman sila binibigyan ng alternatibo. Malamang, ito ay mauuwi sa pagkataranta, na mas magpapalala pa sa kanilang sitwasyon.
